Doğum Korkusu

         34’ünde ancak hamile kalınca ‘aman kötü bişey olursa’ , diye son zamanlara kadar kıyafet almamış,  oda hazırlamamıştım. Hep bir trajedi yaşama olasılığı aklımın köşesinde durdu. Netekim 6,5 aylık olunca korktuğum başıma geliyordu ki, beni gördü. Erken doğum ihtimali görülünce hastaneye yattım. Sonra doğuma kadar evde büyüttüm göbüşü. 
          3. sayfa haberlerinden uzak durmaya çalıştım. Her gece canlı müzik dinledim, :) eşim sağolsun. Hep olumlu şeyler düşünmeye çalıştım. İleri derecede sağlıklı beslendim:). Biraz keyiften biraz da mide ve şeker problemimden dolayı. Öyle yürüyüş falan yapamadım. Yat büyüt doğur dedi doktor.  Ne şekilde doğum yapmak istediğime karar vermek için okuduklarım dışında ameliyatla ilgili video falan izlemedim.  Epidural sezeryana karar verdim. Hiç korkmadım. Ameliyat gibi düşünmedim nedense. Aklımda sadece 3 kişi olacağımız vardı.

          Doğumdan bir  gün önce tazı burnum iyice çıldırmış, yavrumuzun yatağından küf kokusu almaya başlamıştı. Artık psikolojik miydi yoksa burnumun alıcılarıyla mı oynamışlardı bilmiyorum.  Anneme gece gece yatağı yıkatmıştım.

           Beklenen an geldi çattı. Belimden iğneyi vurdular. Hafif uyuşmaya başladı ayaklarım,  buzzz gibi kesildi karnım.  Sonra benim doktor karnımın içine ellerini soktu;  oraya buraya çekiştirdi organları. Maalesef iğne beni tam uyuşturmamış.  Bağırmaya başladım. Karanlık oldu oda. Sonra karanlığın içinde ağlayan sesini duydum, kara saçlarını gördüm. Kocaman ağzını gördüm “vaaa” diyen. “Hoş geldin oğlum”.  Neyse ki bundan daha kötüsü olmadı. Sağ salim kurtulduk.  Bir dahakine normal sezeryan inşallah.

Not: Bu yazıyı yazdığımda bilmiyordum. Sezeryan Sonrası Vajinal Doğum yapılabiliyormuş.